Bloggen, vloggen en posten in verhitte tijden, je moet het maar durven. Wanneer mensen waarderen wat je doet, is dat erg fijn. Want je probeert met veel liefde, aandacht en tijd iets te maken waarmee je inzicht en hopelijk wijsheid deelt. Iets waarmee een ander zijn of haar voordeel kan doen. Of niet natuurlijk, dat staat gelukkig iedereen helemaal vrij. Reacties kunnen dan aanvullend en verrijkend zijn en zo bijdragen aan wat je voor ogen hebt. Het tot leven brengen. Maar wanneer de reacties minder positief zijn, of zelfs (passief) agressief worden, wordt het al snel een stuk minder aangenaam. De vraag is dan, hoe ga je daarmee om?
NB: Deze blog is geschreven ter gelegenheid van de Week van de Integriteit van 1 tm 9 december 2022.
INTEGRITEIT vraagt om grenzen
Het begint met je realiseren dat na het schrijven van een bijdrage, je rol als auteur nog niet volledig is uitgespeeld. Je voelt je verantwoordelijk voor het bewaken van de integriteit van de hele creatie en dat omvat ook de eraan verbonden reacties die je stuk oplevert. Commentaar helemaal uitschakelen is weliswaar praktisch, maar beperkt de totale impact die je kunt hebben. Het bewaken van de integriteit van het geheel door je eigen moderatiegrenzen te bepalen en te handhaven, is dan een betere oplossing.
“Beschikken over alleen onder eigen voorwaarden doorlaatbare grenzen, is cruciaal voor het bewaren van structurele integriteit. Dat geldt voor alles wat leeft:
van cellen, organismen en mensen, gezinnen en organisaties,
tot aan gemeenschappen en landen.”
Als auteur staat het je uiteraard helemaal vrij om reacties te modereren. Lees: van commentaar te voorzien of te verwijderen wanneer het niet bijdraagt aan wat je als auteur voor ogen hebt met een post. Je bewaakt de grenzen van je creatie, daar hoef je geen verantwoording over af te leggen. De digitale wereld heeft immers ruimte genoeg voor ieders bijdragen. Voelen mensen zich uitgedaagd, dan kunnen ze zelf gaan schrijven over hoe zij tegen een onderwerp aankijken. Ze kunnen zelf iets bijdragen, iets delen, iets creëren. Daarvoor hoeven ze een ander niet in een reactie te bekritiseren, aan te vallen of, in de eigen beleving terecht, te corrigeren. Dat is weinig constructief, laat staan origineel.
Toch is het modereren in verhitte tijden niet altijd een plezierige aangelegenheid. Reactiepanelen zijn ideale projectieschermen voor reageerders en het opnemen tegen projecties is als het vechten tegen windmolens. Je hebt dan ook het volste recht om niet te reageren op vragen en commentaren. Niemand heeft recht op jouw reactie, op jouw tijd. Dat bepaal je zelf.
TRIGGERS EN VERONTWAARDIGING
In deze verhitte tijden zijn mensen bovendien nogal snel getriggerd. Om dat met eigen ogen waar te nemen, hoef je maar even rond te neuzen op Twitter. Of in de Tweede Kamer. Ruimte om een ander een eigen mening te laten, laat staan van elkaar te leren, lijkt wel te zijn verdwenen. Bedachtzaam reageren lijkt plaatst te hebben gemaakt voor direct uit de heup schieten. Voor mij reden om een tijdelijke stop met Twitter tot een definitieve stop te maken.
Opvallend vaak speelt bij getriggerd worden de emotie verontwaardiging een rol. Wordt deze emotie getriggerd door wat je ziet of leest, dan is de kans groot dat je gemanipuleerd wordt of getraumatiseerd bent. Iets of iemand heeft je bij je ego. Soms vanuit een ver verleden. Het is een teken om op zelfonderzoek uit te gaan, juist niet om reactief te reageren, te vingerwijzen of te projecteren. Wie in waarheid leeft, heeft geen enkele behoefte anderen daarvan te overtuigen. Laat staan om te corrigeren of te willen bekeren.
Bekeren, oftewel het actief anderen willen overtuigen van jouw ‘waarheid’, is er doorgaans meer gericht op jezelf overtuigen, omdat je onbewust voelt dat het niet helemaal klopt wat je zegt, dan op iets goeds doen voor de ander. De ander vervult vooral een dienende functie voor jou en daar is niets altruïstisch aan. Want lukt de ‘bekering’, dan is het een signaal aan je onbewuste: “Zie je wel, ik heb het dus toch bij het rechte eind. Ik zie het goed, ben goed bezig en dus waardevol. Ik hoef niet langer te twijfelen.” Een ego-drijfveer gericht op het verkrijgen van macht over anderen om de eigen interne fragiliteit niet onder ogen te hoeven zien.
Duiken deze fenomenen, verontwaardiging en bekeerdrang, op in reacties op wat je geschreven hebt, dan hoef je je dat zeker niet persoonlijk aan te trekken. En dan staat het je als gezegd vrij om deze te verwijderen of er in het geheel niet op te reageren.
Of gewoon narcisme
Ook kunnen reacties op wat je produceert ingegeven worden door onversneden narcisme. Het is opvallend hoe vaak dit thema aan bod komt bij zowel leiderschapsontwikkeling als de begeleiding van hoogbegaafden. Wanneer je innerlijk licht sterk is, je bovengemiddelde creatieve kwaliteiten hebt en ervan uitgaat dat anderen net zo ethisch handelen als jezelf, ben je blijkbaar een ideale prooi voor mensen met een narcistische inslag. En voor organisaties en systemen die zich hierdoor kenmerken.
Dit kan zich onder andere uiten in passief-agressieve reacties voortkomend uit jaloezie. Met schijnbaar gemak opvallende prestaties leveren, werkt als een rode lap op menig stier. Zeker wanneer deze stieren zich in hun vermeende autoriteitspositie bedreigd zien.
Wanneer je belandt in een dergelijke situatie met narcistische mensen en de systemen waar zij een vertegenwoordiger van zijn, they usually rear their ugly heads. Ze zullen alles uit de kast halen om jou op je plaats te houden en jou te triggeren. Terwijl ze ondertussen wel met graagte gebruik van je creaties maken, uiteraard zonder bronvermelding, waarbij ze de strategie ‘copy > adapt so they probably won’t notice > paste’ toepassen. Hiermee de strijd aangaan is doorgaans zonde van je energie en tijd, want:
“They drag you down to their level and beat you with experience.”
Modereren of niet: PRAKTISCHE VOORBEELDEN
Onvermijdelijk beschikt niet iedereen over hetzelfde kennis- en bewustzijnsniveau of over gelijke emotionele maturiteit. Dat weerspiegelt zich in de reacties en daardoor zijn er soms reacties die van je vragen de keuze te maken: modereer ik ze of niet? Denk bijvoorbeeld aan reacties die:
Niet-onderbouwde kritiek of stellingnames bevatten,
Polariseren, aanvallen of erger,
Je willen voorschrijven welke woorden/termen je wel of niet mag gebruiken,
Er blijk van geven dat de blog überhaupt niet gelezen is, de vlog niet bekeken is,
Stokpaardjes berijden of evangeliseren en
Eigen producten of diensten proberen te slijten.
Dergelijke reacties mag je zonder pardon verwijderen ter behoud van de integriteit van wat je gecreëerd hebt. Je hoeft niet te aarzelen wanneer je de hitte uit je tijdlijn wilt halen. Je eigen grenzen stellen en daar naar handelen heeft soms een negatieve bijklank. Ten onrechte. Je waarborgt daarmee de integriteit van het geheel.
Zelf modereer ik overigens maar minimaal, mijn grens is in dit opzicht maar beperkt doorlaatbaar, omdat ik liever aan de actieve, creatieve kant blijf. Ik produceer liever thought provoking content, dan dat ik reageer op anderen. Omdat tijd nu eenmaal beperkt is, moet je hierin een keuze maken. Voor mij betekent het dat mijn gezin, mijn cliënten en ikzelf niet te vergeten, voor gaan. Een persoonlijke keuze die voor mij werkt.
TOT SLOT
Het is een groot goed dat we anno nu zo makkelijk met anderen kunnen delen wat ons bezighoudt. Erg waardevol en vooral blijven doen dus, juist nu. Zo helpen we elkaar verder in deze verre van makkelijke tijden. Maar zoals alles van waarde verdient het ook bescherming, dat ben je aan je creatie verplicht. En laat als blogger, vlogger en poster toch vooral je creaties voor je spreken, want je hoort vaak: “Verbeter de wereld, begin bij jezelf.” Wat echter vergeten wordt, is dat je het doorgaans daar ook het beste bij kunt laten. De wereld heeft geen activisten, rebellen of wereldverbeteraars nodig die anderen zeggen wat ze moeten doen of laten. Te vaak speelt daarbij het ego een overheersende rol. Een voorbeeld zijn is genoeg.
“De wereld heeft behoefte aan evolutionairen: Mensen die, samen met hun creaties, een levend voorbeeld zijn van wat aan menselijke ontwikkeling mogelijk is.
Zij veroorzaken de rimpels in het maatschappelijke weefsel,
die de hele mensheid naar een hoger plan tillen.”